نام خود را فدای نان نکنیم

خدمت جمع ناکسان نکنیم

تیغ در دست ظالمان نشویم

حکم نامردمان روان نکنیم

سفره نان خویش را هرگز

رنگ با خون دیگران نکنیم

علم و دانش به جاه نفروشیم

دین در کار آب و نان نکنیم

گرچه افتاده ایم ، ولی هرگز

پشت پیش خسان کمان نکنیم

ننهیم جز به مهر عشقش سر

روی جز سوی آسمان نکنیم

#ادم

بغض در آیینه ای پنهان  شکست

مثل چشمی که در آن مژگان شکست

لاله ای را باد پرپر کرد و رفت

زیر باران نرگسی خندان شکست

ساغر از جام لبی سرمست بود

در کف سنگین دلی، نالان شکست

آسمان با گل سر یاری نداشت

خار شد در غنچه گریان شکست

پر نشد پیمانه ای در دوستی

عهد را پا بر سر پیمان شکست

چون زبان مهربانی مُهر شد

قلب شاعر در دل دیوان شکست

#ادم

سبزه در سوگ گل به خاک نشست

رشته زندگی برگ گسست

شیخ سرما برید گیسوی بید

مفتی باد جام لاله شکست

غنچه در کنج غصه پرپر شد

ژاله در پای گریه رفت ار دست

یاس بر شاخه های یاس شکفت

ناامیدی زبان سوسن بست

زرد روی خزان به باغ آمد

تیغ در کف ، شبیه زنگی مست

#ادم

پر شد تمام هستی من از هوای تو

حتی سکوت، با خودش دارد صدای تو

در من حلول کرده ای و خالی از «خود»م

در ذره ذره ام ، نشان جای پای تو

هر سو که می کنم نظر ، پر از خیال توست

دنیاست پرده ای ز نقش چشم های تو

هر کس در این جهان به بلایی دچار شد

بیچاره من که شد دل من مبتلای تو

روز و شبم به ذکر یا محبوب می رود

شاید دری به لطف بگشاید خدای تو

بیمار انتظارم و درمان نمی شود

این درد ، جز به بوسه مشکل گشای تو

عمرم گذشت و وعده وصلت ادا نشد

چشم امید بستم اما به قضای تو

زاهد نصیحتم نکن ، گوشم گرفته است

در های و هوی یکسر از  روی ریای تو

من داغ عشق بر دلم دارم ، وای من

تو بی خبر ز لذت عشقی ، وای تو

#ادم

گرچه گل زیباست ، اما خار دارد با خوش
مثل هر گنجینه ، نیش مار دارد با خودش
حرف های دلنشینی می زند منصور عشق
پشت سرخی زبانش دار دارد با خودش
با نگاهت زلزله در جان ما انداختی
دل اگر ویران شد اشک آوار دارد با خودش
من نمی گویم چه بر ما رفت از چشمان تو
این سکوت تلخ صد اقرار دارد با خودش

#ادم

دست مرا بگیر و با خود تا خدا ببر
تا آیه آیه مستی ناب دعا ببر
از ازدحام این همه دیوار خسته ام
تا کوچه های روشن پنجره ها ببر
از این نگاه های خالی از سرود عشق
تا چشم های با غم دل آشنا ببر
هر دو میان غربت آیینه مانده ایم
«من»و «تو» را به جمع تنهایی ما ببر
دستم به دامنت ، از این شهر پر از ریا
فرقی نمی کند کجا ، تا ناکجا ببر

#ادم

با یک اشاره، چهره مهتاب را شکافت
مانند موج ، معجزه کرد و آب را شکافت
در خواب دیده بودم آن اسب سفید را
تعبیر آن شد و گره خواب را شکافت
آمد به کنج خلوت تنهایی من و
زد زخمه ای چنان، که مضراب را شکافت
برقی که از نگاه او در دیده ام نشست
راز اشاره، رمز پیچ و تاب را شکافت
یک جرعه از حضور او نوشید جان ما
شد مست و کوزه شراب ناب را شکافت
گفتم خیال رستم است و سرپناه ما
خنجر کشید و سینه سهراب را شکافت

#ادم

با يك علامت تعجب كوچك

آغاز مي شود

با يك علامت سوال بزرگ

به پايان مي رسد.

لحظه هايت را

خرج علامت سوال نكن

علامت تعجب سر راست تر است.

عبور كن

تماشا كن

#ادم